sundayspoon

Αν ήμουν γκρινιάρης άνθρωπος, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη πως αυτή η εβδομάδα είναι ομολογουμένως αρκετά κουραστική και δύσκολη. Επειδή όμως η γκρίνια δεν βοήθησε ποτέ κανέναν και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να φωλιάσει σε τούτο το μπλογκοσπιτάκι (γιατί είναι άτιμη κι αν σου “κατσικωθεί”, δεινοπαθείς να την ξεφορτωθείς), επιλέγω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Κι έτσι, καταλήγω να χαρακτηρίζω την εβδομάδα που διανύουμε ως εβδομάδα-πρόκληση. Μια εβδομάδα γεμάτη σασπένς και βραδιές φουλ στην κινητικότητα. Διότι, εμείς ως οικογένεια είμαστε πάρτυ άνιμαλς. Και δεν μας αρκεί να διασκεδάζουμε μόνο την ημέρα. Θέλουμε να “παρτάρουμε” και τη νύχτα. Εκεί που οι άλλοι σταματούν (και πέφτουν για ύπνο), εμείς συνεχίζουμε (με Duracell)…

Αυτές, λοιπόν, οι στιγμές απείρου κάλλους που εκτυλίσσονται τις ώρες που εσείς οι υπόλοιποι πιθανότατα κοιμάστε (εκτός κι αν διανύει και το δικό σας βλασταράκι κάποια περίοδο προσαρμογής, οπότε καλωσήρθατε στο “αϋπνία κλαμπ“) αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα. Σημάδια που φαίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρα με την ανατολή του ηλίου…

Είναι εκείνο το παρατεταμένο χασμουρητό που μεταμορφώνει το στόμα σου σε τούνελ και νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα πάθει αγκύλωση και θα μείνει για πάντα ανοιχτό. Είναι εκείνα τα μισόκλειστα βλέφαρα που χρειάζονται γερανό για να σηκωθούν και, αν τελικά καταφέρουν να ανοίξουν, αποκαλύπτουν δυο μάτια πιο κόκκινα κι από αυγά της Λαμπρής. Είναι εκείνο το βλέμμα που ατενίζει το υπερπέραν και θα μπορούσε άνετα να συνοδεύεται από ταμπέλα “επιστρέφω αμέσως”. Είναι εκείνη η αφηρημάδα που σε κάνει να κατεβαίνεις από το μετρό τρεις στάσεις νωρίτερα και να αναρωτιέσαι γιατί το τοπίο φαντάζει ξαφνικά τόσο διαφορετικό. Είναι εκείνη η δυσκολία να παρακολουθήσεις ακόμη και την πιο στοιχειώδη συζήτηση, με αποτέλεσμα να ρωτάς το ίδιο πράγμα 32 φορές και στο τέλος να μην έχεις καταλάβει καν την ίδια σου την ερώτηση. Είναι εκείνη η καταπληκτική ικανότητα που αποκτάς να κάνεις τις πιο ευφάνταστες γκάφες κι αν ήσουν ηρωίδα κόμικς θα σε έλεγαν σίγουρα Γκάφα-γουμαν. Είναι, τέλος, κι εκείνη η αδυναμία να αιχμαλωτίσεις τον χρόνο, που μοιάζει να τρέχει πιο γρήγορα από σένα και σου ανατρέπει οποιοδήποτε σχέδιο έχεις.

Έχοντας διαγνωστεί με όλα τα παραπάνω σημάδια, δεν είναι τυχαίο που κατάφερα να βγάλω τη σημερινή ανάρτηση με σχεδόν μία εβδομάδα καθυστέρηση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως, λέει ο σοφός λαός. Έτσι, κι εγώ κάλλιο αργά παρά ποτέ μοιράζομαι μαζί σας μια συνταγή για εύκολα μηλοπιτάκια με γλάσο. Είναι πανεύκολα, έχουν υπέροχο άρωμα και ικανοποιούν ουρανίσκους μικρών και μεγάλων. Προσωπικά, τα φτιάχνω πολύ συχνά και ειδικά όταν έχουμε αναπάντεχες επισκέψεις. Είναι τόσο απλά στην παρασκευή, που δεν θα μπορούσαν παρά να συμπεριληφθούν στην κατηγορία “Εύκολα και γρήγορα” της Αθηνάς από το υπέροχο Craftaholic (θεωρώ μάλλον απίθανο να μην γνωρίζετε ήδη τις καταπληκτικές κουκουβαγιοδημιουργίες της Αθηνάς, αλλά αν όντως σας έχουν διαφύγει, σπεύσατε αμέσως). Αν, λοιπόν, θέλετε κι εσείς να μάθετε πώς θα έχετε ανά πάσα στιγμή μυρωδάτα, εμφανίσιμα και λαχταριστά μηλοπιτάκια, ακολουθήστε τη συνταγή και φτιάξτε τα οπωσδήποτε.

Εύκολα μηλοπιτάκια με γλάσο

Τη συνταγή μου για τα εύκολα μηλοπιτάκια με γλάσο θα τη βρείτε εδώ. Καλή σας όρεξη!

Εύκολα μηλοπιτάκια με γλάσο