sundayspoon

Ανήκω στους ανθρώπους που τρώνε τα πάντα (το αποδεικνύει περίτρανα η ζυγαριά μου…). Ή σχεδόν τα πάντα (έχει και η λαιμαργία τα όριά της!). Παρόλα αυτά, υπάρχουν περίοδοι που το μυαλό μου κολλάει σε ένα συγκεκριμένο υλικό. Λες και ο εγκέφαλός μου κηρύσσει ξαφνικά απεργία και αρνείται να ασχοληθεί με άλλες τροφές. Οι γευστικοί μου κάλυκες φοράνε παρωπίδες και το μόνο που επιθυμούν είναι αυτό το ένα και μοναδικό υλικό. Και τότε ξεκινά η περίοδος των δοκιμών. Διότι το εν λόγω υλικό πρέπει να καταναλωθεί (και ως εκ τούτου να μαγειρευθεί) με διάφορους τρόπους. Το φτιάχνω έτσι, το ετοιμάζω αλλιώς, το δοκιμάζω αλλιώτικα. Και συνεχίζω τελοσπάντων τις δοκιμές μέχρι είτε να το βαρεθώ είτε να με απειλήσουν όσοι τρώνε από την κατσαρόλα μου πως θα καταφύγουν στη γνωστή και αγαπημένη τακτική του ντελίβερι αν δεν συνέλθω. Διότι μπορεί εμένα να με έχει συνεπάρει ο μαγειρικός οίστρος και η προοπτική να χρησιμοποιήσω τις φακές ακόμη και στο πρωινό, αλλά σίγουρα δεν συμμερίζονται όλοι τη δική μου περιπετειώδη διάθεση. Ή ακόμη κι αν τη συμμερίζονται αρχικά, ο ενθουσιασμός τους ξεφουσκώνει σιγά σιγά…

Τελοσπάντων, αυτή την στιγμή διανύω την παντζαροπερίοδο. Παντζάρια εδώ, παντζάρια εκεί, παντζάρια παραπέρα. Μικρά, μεσαία, μεγάλα. Εντός και εκτός ψυγείου. Στον πάγκο της κουζίνας και στο τραπέζι. Παντζάρια σε αλμυρά και σε γλυκά. Σε πίτες, σε ψητά, σε μακαρονάδες. Στον ύπνο μου (γιατί οι μαγειρικές δημιουργίες συνεχίζονται και στα όνειρα…). Νομίζω ότι από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε την κοκκινοβυσσινή απόχρωση του παντζαριού οικογενειακώς. Παρόλα αυτά, -και μέχρι οι λοιποί συνδαιτημόνες να σηκώσουν μπαϊράκι και να απαγορεύσουν και σε μένα και στα παντζαράκια μου την είσοδο στην κουζίνα- συνεχίζω ακάθεκτη να τα χρησιμοποιώ σε όλες μου τις παρασκευές. Κι αυτά, με ανταμείβουν για την προτίμηση με τη γλύκα τους και το υπέροχο χρώμα τους.

Μετά από τον παραπάνω πρόλογο, μη μου πείτε ότι δεν περιμένατε συνταγή με παντζάρι, γιατί θα χάσω πάσα ιδέα για την διορατικότητά σας. Ελπίζω να ανήκετε σε αυτούς που αγαπάνε την εν λόγω νοστιμότατη ριζούλα. Άλλωστε, η κατανάλωσή της έχει ποικίλες ευεργετικές ιδιότητες. Τίγκα στα αντιοξειδωτικά και στις βιταμίνες το γλυκύτατο παντζαράκι. Και το μαγνήσιό του το έχει, και τη βιταμίνη C του και το κάλιό του και το σίδηρό του. Χρειάζεται να πω κι άλλα; Αφήστε που η γλυκιά γεύση του είναι σημαντικός σύμμαχος των απανταχού ταλαίπωρων μαμάδων στη μάχη τους για κατανάλωση λαχανικών από τα λιγόφαγα αγγελούδια τους.

Γι’ αυτό κι εγώ σας έχω σήμερα τα παντζάρια να λαμβάνουν θέση πρωταγωνιστή σε μια εύκολη συνταγή για πιτάκια, που μπορείτε να φτιάξετε και να καταναλώσετε ανά πάσα στιγμή. Πρόκειται για παντζαροπιτάκια με φέτα και γλυκάνισο. Ο γλυκάνισος συνδυάζεται ιδανικά με τη γεύση του παντζαριού και τα δύο μαζί κάνουν μια ωραία αντίθεση με την πιπεράτη φέτα. Δοκιμάστε τα ως σνακ, ως αλμυρή λιχουδιά για τα πάρτυ σας, ως μεζέ για το κρασί ή το ούζο σας. Γενικώς, δοκιμάστε τα!

Παντζαροπιτάκια με φέτα και γλυκάνισο

Παντζαροπιτάκια με φέτα και γλυκάνισο

Υλικά (για 15-20 κομμάτια)

• 1/3 φλιτζ. ελαιόλαδο
• 1/2 φλιτζ. γάλα
• 1 κουτ. γλυκού μουστάρδα
• 1 αυγό ελαφρά χτυπημένο
• 2 μέτριοι βολβοί παντζαριών κομμένοι σε κυβάκια
• 60γρ. φέτα σε κυβάκια
• 1 1/2 φλιτζ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• 1 κουτ. γλυκού σπόρους γλυκάνισου
• αλάτι/πιπέρι

Εκτέλεση

Βάζετε τα 4 πρώτα υλικά σε ένα μπολ μαζί με το αλατοπίπερο και ανακατεύετε καλά.

Προσθέτετε και τα παντζάρια και τη φέτα και ανακατεύετε ξανά.

Ρίχνετε και το αλεύρι και ανακατεύετε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα.

Με ένα κουτάλι της σούπας, παίρνετε κουταλιές από το μείγμα και τις τοποθετείτε σε ταψί καλυμμένο με λαδόκολλα (αφήνοντας χώρο ανάμεσα γιατί θα φουσκώσουν).

Πασπαλίζετε με τον γλυκάνισο και ψήνετε σε αέρα, στους 160°C, μέχρι να ροδίσουν (20′-25′).

Tip: Μπορείτε να ενισχύσετε το άρωμα και τη γεύση του γλυκάνισου προσθέτοντας και 1 κουτ. σούπας ούζο στο μείγμα σας (μαζί με τα 4 πρώτα υλικά).

Παντζαροπιτάκια με φέτα και γλυκάνισο